ท่านศาสดามุฮัมมัดได้กล่าวกับท่านอิมามอะลีว่า
“ แท้จริงองค์อัลลอฮทรงประดับประดาเจ้าด้วยกับเครื่องประดับหนึ่ง ซึ่งพระองค์ไม่เคยมอบให้กับผู้ใดเลย และยังไม่มีใครไปถึงตำแหน่งฐานะภาพนั้น นั่นคือ ความสมถะในการดำเนินชีวิตในโลกดุนยา”( อัลอะฮาซิน บัรกี หน้า ๒๙๑)
ท่านอิมามอะลีได้มีสาส์นฉบับหนึ่งยังท่าน อุษมาน บิน ฮุไนฟ์ เป็นผู้ปกครองเมืองบัศเราะฮในขณะนั้นว่า…(จดหมายฉบับที่๔๕ จากนะญุลบะลาเฆาะฮ)
“จงรู้เถิดว่า แท้จริงผู้นำแห่งมนุษยชาติ มีคุณลักษณะหนึ่งคือ สวมเสื้อผ้าเก่าๆและมีขนมแห้งสองแผ่นก็เพียงพอแล้วสำหรับการประทังชีวิต(ไม่ต้องมีวิถีชีวิตที่สุขสำราญ) และพวกเจ้าจะมีคุณลักษณะเช่นนี้ นั้นเป็นไปได้ยาก แต่ทว่าพวกเจ้าจงของความช่วยเหลือต่อเรา ด้วยความตักวาและความพากเพียรพยายามและการปฎิบัติตนที่ดีเถิด .. ขอสาบานต่อองค์อัลลอฮ ดุนยานี้ไม่ได้ประดับประดาด้วยทองคำ และไม่ได้เก็บซ่อนทรัพย์สินมหาศาลไว้สำหรับพวกเจ้าเลย ดังนั้นฉันรู้สึกเพียงพอกับเสื้อตัวเก่าของฉัน และไม่พึงประสงค์ต่อเสื้ออื่นๆเลย”
ท่านอัสบัฆ บินนะบาตะฮกล่าวว่า ทานอิมามอะลีได้กล่าวว่า… “ ฉันได้เข้ามายังเมืองของพวกท่าน ซึ่งได้เตรียมเสบียงอาหารและเสื้อผ้าเพียงน้อยนิดเท่านั้น และถ้าได้นำสิ่งของสำภาระออกไปมากกว่าที่ฉันได้นำ ถือว่าฉันได้ทรยศต่อตัวเอง”(บิฮารุลอันวารเล่ม ๔๐/๓๒๕-๓๒๗)
ในขณะที่อิมามอะลีได้แบ่งอาหารแก่ผู้ยากไร้ ท่านจะให้ขนมปังที่ดีและเนื้อสัตว์ แต่ท่านจะรับประทานอาหารที่เรียบง่าย ขนมปังที่แข็ง วันหนึ่งได้มีชายผู้หนึ่งนำน้ำและน้ำผึ้งมอบให้กับอิมามอะลี แล้วท่านก็ได้นำน้ำนั้นประสมกับน้ำผึ้ง แล้วกล่าวว่า “นี่แหละดีมาก และสะอาด และไม่เป็นสิ่งที่ฮาหร่ามสำหรับฉัน แต่ทว่า ฉันรู้สึกรังเกียจ ต่อตัวเอง ที่จะปฎิบัติตนไม่เหมือนกับคนปกติสามัญชน “( )
อิบนิอับบาสกล่าวว่า…ฉันได้เข้าไปที่พักของอิมามอะลี ฉันได้เห็นท่านกำลังเย็บรองเท้าอยู่ ฉันกล่าวว่า บรรดาฮุจญาจ(ผู้มาประกอบพิธีฮัจญ์กำลังรองฟังบทเทศของท่านอยู่” อิมามกล่าวว่า…” ขอสาบานต่ออัลลอฮ รองเท้าที่ข้าเย็บมันอยู่นี้ ฉันรักมันมากกว่าการที่จะมีภารกิจในการเป็นผู้นำต่อพวกท่านเสียอีก จะให้ข้านั้นปฎิบัติต่อกฎแห่งพระผู้เป็นเจ้า หรือให้ข้าขจัดสิ่งที่เป็นเท็จออกไป”( )
อิมามอะลีกล่าวว่า…”องค์อัลลอฮทรงกำหนดให้ข้าเป็นผู้นำเหล่าบรรดาผู้ศรัทธา และทรงเป็นวายิบต่อข้าที่จะระมัดระวังในการเป็นอยู่ การกิน การดื่ม การสวมใส่เสื้อผ้า ต้องเหมือนกับบรรดาผู้ยากไร้ได้สวมใส่”(นะญุลบะลาเฆาะฮ ของเชคมุฮัมมัด อับดุ เล่ม ๑ หน้า ๔๔๘)
แต่ทว่าก็คงไม่มีผู้ใดจะปฎิบัติได้เหมือนกับท่านอิมามอะลีทุกอย่าง ดังที่อิมามอะลีได้เห็นท่าน อาศิม บิน ซิยาด สวมเสื้อที่หยาบกระด้าน ชุดที่เก่าๆ ละทิ้งทางโลก อยู่อย่างสันโดษ อิมามกล่าวว่า…” ทำไมเจ้าไม่มีความเมตตาต่อภรรยา ลูกๆของท่านบ้าง? พระองค์อัลลอฮทรงห้ามในสิ่งที่ฮ้าหล้านแก่เจ้ากระนั้นหรือ? “ เขาตอบว่า “โอ้ท่านอะลี หรือว่าท่านไม่สวมใส่เสื้อผ้าที่เก่าๆและฉีกขาด? ท่านไม่กินขนมปังที่แห้งหรืออย่างไร? “ อิมามกล่าวว่า …” ความเลวร้ายจะประสบกับเจ้า เจ้าไม่รู้ดอกหรือว่าที่ข้าได้ปฎิบัติตนเช่นนั้น เพราะว่าเป็นหน้าที่และเป็นวายิบที่ข้าจะต้องกระทำ เพราะข้าคือผู้นำของบรรดาผู้ยากไร้ จะต้องใช้ชีวิตเหมือนกับพวกเขา เพื่อไม่ให้พวกเขารู้สึกต่ำถ้อย”( (นะญุลบะลาเฆาะฮ ของเชคมุฮัมมัด อับดุ เล่ม ๑ หน้า ๔๔๘)
ท่านซะวีด บินฆัฟฟะฮกล่าวว่า…”วันหนึ่งฉันได้เข้าไปเยี่ยมท่านอิมามอะลี ซึ่งท่านเป็นคอลีฟะฮอยู่ในตอนนั้น ฉันได้เห็นท่านอิมามอะลีนั่งอยู่บนที่นั้งบนเสื่อที่เล็ก และสภาพเก่า และในบ้านของท่านอิมามไม่มีอะไรเลย นอกจากมีเสื่อเก่าๆ ฉันได้กล่าวว่า..”โอ้ท่านอะลี ทรัพย์สินส่วนกลาง(บัยตุลมาล)อยู่ในมือของท่าน(ท่านมีอำนาจ) ฉันไม่เห็นเครื่องตกแต่งในบ้านท่านเลย นอกจากเสื่อเก่าๆผืนหนึ่งเท่านั้น”
อิมาม(อ) “โอ้ซะวีด บินฆัฟละฮ ผู้ที่มีปัญญาในการเดินทางของเขา และผู้เคลื่อยย้ายจากที่หนึ่งไปอีกสถานที่หนึ่ง เขาจะไม่จัดเตรียมอะไรไว้หรอก แต่เรามีบ้านอีกหลังหนึ่งที่ทุกคนต้องเดินทาง และจะอยู่ ณ ที่นั้นอย่างมีความสุข มีความปลอดภัย ซึ่งเราจะต้องเตียรมสเบียงนั้นอย่างดี เพื่อการเดินทาง และในไม่นานฉันก็จะเดินทางไปยังบ้านหลังนั้น”( อันวาร นุมานียะฮ หน้า ๑๘)
ท่านอัสวัดและท่านอัลกอมะฮได้กล่าวว่า…”พวกเราได้เข้าไปหาท่านอิมามอะลี ณ ห้องหนึ่งของอิมามมีอินทผาลัมตั้งอยู่เต็ม และอีกมุมหนึ่งมีขนมปังแข็งๆและแห้งกรอบ อิมามอะลีได้หยิบขนมปังที่แข็งนั้นขึ้นมา แล้วมาหักกับหัวเข่าของท่าน(เพราะแข็งมาก) แล้วมาชิ้มกับเกลือกิน ฉันได้กล่าวกับฟิฎเฎาะฮเป็นแม่บ้านของอิมามว่า “เป็นอะไรไปที่เจ้าจึงได้นำขนมปังแห้งๆนี้มาให้อิมามรับประทาน” ฟิฎเฎาะฮกล่าวว่า “ ขนมปังแห้งๆเหล่านั้น ถ้าอิมามได้รับประทานมัน เป็นความผิดของฉันเอง” และในขณะนั้นอิมามอะลียิ้มแล้วกล่าวว่า….” ฉันได้สั่งตัวของฉันเองว่า อย่าได้หยิบอินทผาลัมที่สุกนั้น” ฉันกล่าวว่า “ทำไมละ” อิมามกล่าวว่า “ เพราะการรับประทาน(ขนมปังแห้ง)นั้นทำให้จิตใจนั้นไม่ลำพองและจะรู้สึกความต่ำถ้อย(ในการเป็นบ่าวขององค์อัลลอฮ)”(อันวาร นุมานียะฮ หน้า ๑๘)
