ในสมัยการปกครอง อิซซุดเดาละฮ์ ดัยลามีย์ แห่งราชวงศ์ บุวัยฮิด มีชายนิรนามคนหนึ่งเข้าไปในแบกแดดและนำสร้อยคอมูลค่าหนึ่งพันดินาร์ไปขายในตลาด แต่ไม่มีผู้ซื้อเลยสักคน แต่เนื่องจากเขาต้องรีบเดินทางไปมักกะฮ์จึงไม่มีเวลาอยู่ขายอีก เขาจึงมองหาคนที่ไว้ใจได้เพื่อฝากสร้อยคอไว้กับเขา
ผู้คนในตลาดแนะนำคนขายน้ำหอมซึ่งเป็นที่รู้จักในเรื่องความซื่อสัตย์ เขาฝากสร้อยคอทิ้งไว้ไห้กับคนขายน้ำหอมและเดินทางไปมักกะฮ์ เมื่อเขากลับมา เขานำของขวัญมาฝากคนขายน้ำหอมด้วย
เมื่อเขามาหาคนขายน้ำหอมเพื่อมอบของขวัญให้ และถามหาสร้อยทอง คนขายน้ำหอมกลับตีหน้าซื่อทำเป็นไม่รู้จัก พร้อมพูดว่า: ผมไม่รู้จักคุณและคุณก็ไม่ฝากอะไรไว้กับฉันด้วย เกิดมีปากเสียงกัน ผู้คนเข้ามาห้อมล้อม และต่อมาชายนิรนามถูกผู้คนโยนออกมานอกร้านขายน้ำหอม เพราะเชื่อคำพูดของคนขายน้ำหอม
ต่อมาชายนิรนามยังวนไปที่ร้านขายน้ำหอมอีกสองสามครั้ง แต่ไม่ได้ยินอะไรจากชายขายน้ำหอมเลยนอกจากคำสาปแช่ง ด่าทอ
มีคนไปแนะนำชายนิรนามว่า : ท่านเขียนเรื่องราวของท่านกับคนขายน้ำหอมและส่งไปถึงผู้ปกครองให้เขาตัดสินจะดีกว่า ชายนิรนามเขียนจดหมายถึงผู้ปกครอง มีจดหมายตอบกลับมาว่า ให้ไปนั่งที่หน้าประตูร้านของคนขายน้ำหอม สามวันติดต่อกัน และวันที่สี่ฉันจะเดินผ่านไปที่นั่นเพื่อทักทายเจ้า เจ้าแค่ตอบคำทักทายเท่านั้นพอ และวันรุ่งขึ้นให้เจ้าไปขอสร้อยคอจากคนขายน้ำหอมอีกครั้ง แล้วแจ้งผลให้ฉันทราบ
ในวันที่สี่ ผู้ปกครองเดินผ่านประตูร้านด้วยอย่างยิ่งใหญ่ และทันทีที่เขาเห็นชายนิรนาม ผู้ปกครองก็ทักทายเขาและทำความเคารพและให้เกียรติชายนิรนาม ชายนิรนามตอบคำทักทายของผู้ปกครอง พร้อมกันนั้นผู้ปกครองก็กล่าวกับชายแปลกหน้าว่า ท่านมาแบกแดดทำไมไม่แจ้งข่าวกับเราก่อน ชายแปลกหน้ากล่าวตอบว่า ฉันยุ่งมากเลยไม่มีเวลาแจ้งข่าวการมากับท่าน ผู้คนรวมทั้งคนขายน้ำหอมเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นต่างแปลกใจว่าชายนิรนามนั้นคือใครกันแน่ เหตุใดจึงดูสนิทสนมกับผู้ปกครองเป็นอย่างมาก คนขายน้ำหอมมองเห็นอนาคตชีวิตตัวเองวางอยู่บนเส้นด้าย
ทันทีที่ผู้ปกครองเดินจากไป คนขายน้ำหอมก็หันมาหาชายนิรนาม พร้อมกับกล่าวว่า :โอ้พี่ชาย ท่านฝากสร้อยคอเส้นนั้นกับฉันเมื่อไหร่ ? และมีสัญลักษณ์อะไรบ่งบอกหรือไม่ ? บอกฉันอีกรอบจะได้หรือไม่ ? บางทีฉันอาจจะจำได้ ชายนิรนามบอกสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงสร้อยคอกับคนขายน้ำหอม ชายคนชายน้ำหอมทำท่าค้นหาสร้อยจนพบ และกล่าวกับชายนิรนามว่า พระเจ้าทรงรู้ฉันลืมไปเท่านั้นเอง แต่คนขายน้ำหอมก็ไม่ได้คืนสร้อยคอให้ชายนิรนาม
ชายนิรนามเข้าพบผู้ปกครองและเล่าเรื่องราวทั้งหมด ผู้ปกครองสั่งให้นำตัวคนขายน้ำหอมมาที่วัง สั่งแขวนคอโดยนำสร้อยคอแขวนไว้ที่คอคนขายน้ำหอมด้วย และให้ป่าวประกาศว่านี่คือผลกรรมและบทลงโทษของคนทรยศและดดโกง หลังจากนั้นนำสร้อยคอคืนชายนิรนามและส่งชายนิรนามกลับเมืองอย่างปลอดภัย